źródło: Flickr.comTymczasem w drugim kwartale tego roku przedsiębiorcy zainwestowali o 1,6% więcej w porównaniu z danymi z 2012 roku – podał dziś Narodowy Bank Polski. Firmy zanotowały też ponad 17% wzrost zysku brutto. Z raportu NBP wynika też, że po raz pierwszy od 1991 roku – czyli od kiedy prowadzi się wiarygodne statystyki – poziom eksportu w Polsce był wyższy od poziomu importu. Optymizmem nastraja również wskaźnik bezpieczeństwa działalności gospodarczej sporządzany przez BIG InfoMonitor. W trzecim kwartale tego roku wzrósł o ponad pięć punktów i osiągnął tym samym wynik 14 punktów. Tak dobrze nie było od 3,5 roku.
Co więcej, według profesora Ryszarda Bugaja, w polskich firmach nawet w ostatnich latach w ogóle nie było źle. – Kryzys nie przyniósł dramatycznych spadków zysku w przedsiębiorstwach. Owszem, wzrosła liczba tych, które znalazły się w tarapatach, ale znaczna większość radziła sobie nad wyraz dobrze – mówi prof. Bugaj. – Z tego punktu widzenia dobrze by było, żeby się teraz podzieliły tymi zyskami z zatrudnionymi.
ReklamaProfesor Bugaj jest znany ze swojej przychylności wobec pracowniczej strony rynku pracy. Twierdzi, że bilans pomiędzy zyskami firm, a płacami ich pracowników, nie osiągnął jeszcze równowagi, która byłaby dobra dla całego rynku. – Przedsiębiorcy w pewnego rodzaju krótkowzroczności zjadają swój ogon. Wyczekują poprawy koniunktury, która jest dla nich związana ze zwiększeniem popytu wewnętrznego, a jednocześnie nie chcą dawać podwyżek. Gdzie tu logika, jak ludzie mają więcej kupować? – pyta ekonomista.
To, że Polacy nie mają za co walczyć o lepszą koniunkturę, pokazuje zestawienie inflacji i wynagrodzeń. Wczoraj Główny Urząd Statystyczny opublikował najświeższy odczyt tego drugiego wskaźnika. Jasno i wyraźnie widać, że przez zeszły rok inflacja zżerała nasze podwyżki i dopiero ostatnie miesiące przynoszą poprawę w tej kwestii. Choć ostatni odczyt znów napawa niepokojem. Dynamika wzrostu spadła z 3,5 do 2%
źródło: GUSCzy podwyżki Polakom się należą? Ekonomista Marian Noga, były członek Rady Polityki Pieniężnej przekonuje, że jak najbardziej. Wskazuje, że jedynym wskaźnikiem gospodarczym, który niezmiennie rośnie od czasów transformacji, jest wydajność pracy. Co prawda ciągle nam daleko do średniej Unii Europejskiej, ale powoli, sukcesywnie zbliżamy się do efektywności pracownika UE.
źródło: GUS– W takim kontekście zupełnie uprawniony byłby stały minimalny wzrost płacy w okolicach dwóch procent – mówi prof. Noga. – Co więcej uważam, że gdyby wzrost płac był co miesiąc wyższy o jeden punkt procentowy od inflacji, to firmom też by się nic nie stało. Przy takim wzroście wydajności pracy to bezpieczne.
Przedsiębiorcy zdają siebie sprawę, że ponad 13% osób w wieku produkcyjnym stoi pod ich drzwiami i czeka na zatrudnienie. Dlatego – jak zauważa profesor Noga – utrzymują oni „optymalnie najniższe wynagrodzenie” dla swoich kadr. – Myślę jednak, że zdają sobie sprawę, iż powolutku znów wchodzimy w ten okres, kiedy prośba o podwyżkę będzie uzasadniona i nie będzie można jej zbyć wymówką w postaci kryzysu –dodaje ekonomista.
O rozwagę w domaganiu się większych pensji postulują sami związkowcy. Kazimierz Kimso, szef dolnośląskiej Solidarności uważa, że o podwyżkę, owszem, można iść, ale trzeba wiedzieć w jakiej firmie i branży. Przyznaje, że na Dolnym Śląsku – gdzie stosunkowo dużo związków zawodowych jest w zakładach prywatnych – podwyżki udawało się wywalczyć nawet w kryzysie.
– Ale zawsze spoglądamy na wyniki ekonomiczne zakładu pracy. Nie ma co podcinać gałęzi, na której się siedzi – mówi Kimso. – Ja jestem pragmatykiem i fakt, że we wskaźnikach widać koniec kryzysu nie oznacza, że trzeba z automatu biec do szefa po podwyżkę – dodaje. Zapędy w staraniach o podwyżkę najmniej pochwala prof. Stanisław Gomułka. Według niego, nasze przedsiębiorstwa ucierpiały na kryzysie, zmalała ich zyskowność, a menedżerowie nabrali dużej ostrożności w wydawaniu firmowych pieniędzy.
– Tym bardziej, że polskie przedsiębiorstwa nie mają zgromadzonych aż takich zasobów, jak to się przedstawia – wyjaśnia prof. Gomułka. – Jeśli na ich kontach jest około 50 czy 160 miliardów, a średnie roczne wydatki inwestycyjne wynoszą w Polsce 300 miliardów, to nie możemy mówić o jakieś zawrotnej kwocie. Gdyby firmy miały na kontach 500 czy 600 miliardów, wtedy domaganie się podwyżek byłoby dużo bardziej uzasadnione.