„Nie tylko Grecja, ale też inni członkowie Unii Europejskiej wykazali swapy w raportach dotyczących długu. Włochy, Polska, Grecja i Niemcy poinformowały Eurostat, że używały swapów. W przypadku Grecji oczekujemy dalszych wyjaśnień, na śledztwo potrzebujemy kilku tygodni.” — powiedział Walter Radermacher, dyrektor generalny Eurostatu w Parlamencie Europejskim.
Grecja ma problemy w związku ze stosowaniem swapów. Czy Belgia, Niemcy, Polska i Włochy też „oszukiwały” Eurostat? Niemcy i Belgowie twierdzą, że ich swapy nie były używane do ukrycia długu rządowego. Mirosław Gronicki, były minister finansów, uspokajał w rozmowie z „Pulsem Biznesu”, że stosowanie swapów to nic złego i że jest to dozwolone przez Eurostat. Zaznacza, że dobrze byłoby, gdyby Ministerstwo Finansów informowało uczestników rynku o wielkości transakcji. Bo o tym, że są, rynek wie.
Swap walutowy to transakcja, na mocy której dochodzi do wymiany strumieni pieniężnych wyrażonych w jednej walucie na strumienie pieniężne wyrażone w drugiej walucie w określonych odstępach czasu dla pewnego okresu w przyszłości.
Swap to umowa pomiędzy dwoma podmiotami na wymianę przyszłych przepływów pieniężnych. Umowa ta określa, jak ma wyglądać rozliczenie oraz kiedy przepływy mają nastąpić. W szczególności może polegać na umowie między dwoma podmiotami, w której płatność o oprocentowaniu zmiennym zamieniana jest na płatność o oprocentowaniu stałym. Pozwala to uzyskać korzyści obu stron.
Uczestnicy rynku swapów:
End users – faktyczni klienci rynku swapów, chcący zabezpieczyć posiadane aktywa, zobowiązania, lub inwestorzy spekulujący na zmianę warunków rynkowych.
Market makers – twórcy rynku, instytucje finansowe zapewniające płynność rynkowi, poprzez dokonywanie przeciwstawnych pozycji na rynku swapów. End users z reguły dokonują transakcji z market makers, niż z innymi klientami. Market makers zwykle zabezpieczają otwarte pozycje poprzez zawarcie przeciwstawnego kontraktu lub przy użyciu płynnych rynków (futures i obligacje skarbowe).
Pośrednicy finansowi – znajdują się pomiędzy dwiema stronami kontraktu, przejmując na siebie ryzyko kredytowe związane z niewywiązaniem się jednej ze stron z kontraktu. Jako premię za ponoszone ryzyko pośrednik pobiera odpowiednią opłatę.